Podstawę prawną stanowi Dyrektywa ATEX 137 (1999/92/WE) uwzględniająca Traktat z Amsterdamu z dnia 2.10.1997 w sprawie minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników zatrudnionych na stanowiskach pracy, na których może wystąpić atmosfera wybuchowa.
Bezpieczeństwo instalacji w strefie zagrożonej wybuchem powinno być wynikiem współpracy producenta urządzenia, podmiotu odpowiedzialnego za instalację oraz użytkownika końcowego. Dyrektywa koncentruje się na obowiązkach użytkownika końcowego.
- Pracownicy powinni zostać przeszkoleni przez pracodawcę w zakresie potencjalnych zagrożeń w strefie zagrożonej wybuchem
- Każdy pracownik, wykonujący pracę w strefie zagrożonej wybuchem, powinien posiadać odpowiednie zezwolenie na wykonanie pracy
- Pracodawca dokonuje oceny ryzyka oraz opracowuje odpowiedni dokument zabezpieczenia przed wybuchem (EPD)
- Pracodawca powinien opracować procedury koordynujące na wypadek konieczności przeprowadzenia prac w strefie zagrożonej wybuchem „różnego pochodzenia”. W przypadku konieczności wykonania naprawy urządzenia, odpowiedzialność za wybór odpowiedniego warsztatu naprawczego ciąży na użytkowniku urządzenia.
- W strefie 0 lub 20 stosuje się urządzenia Kategorii 1
- W strefie 1 lub 21 lub 22 dla pyłów przewodzących stosuje się urządzenia Kategorii 1 lub Kategorii 2
- W strefie 2 lub 22 stosuje się urządzenia Kategorii 1 lub Kategorii 2 lub Kategorii 3